HEYBE
Zeus bir gün bütün canl�lar� ça��rtm��,
— Gelsinler, demi�, toplans�nlar ayak ucumda,
Ve kim yarad�l���nda kusur buluyorsa
Söylesin çekinmeden,
Düzeltmesi benden.
— önce sen konu�, demi� maymuna.
�a�mam do�rusu kendini kusurlu bulmana,
Bir kendine bak, bir ötekilere,
Hangimiz daha güzel yarat�lm�� diye.
Bakt�n m�? Söyle �imdi bana.
Kendi hâlinden memnun musun?
— Ben mi. demi� maymun.
Neden memnun olmayacakm���m?
Onlar dört ayakl� da ben de�il miyim?
Kimse kalkamaz surat�mda kusur aramaya.
Ama ay� karde�in surat� öyle mi ya?
Aceleye gelmi� bir karalama zavall�n�nki.
Bana sorarsa hiç resmini yapt�rmamal�.
Ay� gelmi� ortaya, iki yana sallanm��;
Herkes, hâlinden yak�nacak sanm��.
Ne gezer, övmekle bitirememi� biçimini;
Fili ele�tirmi� bir hayli:
— Nedir, demi�, o bilisiz, o çirkin irilik?
Kulaklar�ndan kesip kuyru�una eklemeli.
Ak�ll� sand���m�z file gelince s�ra
O da bir yan�n� komam�� övülmedik;
Balinay� ele�tirmi� o da;
— Bu kadar �i�manl�k dü�man ba��na, demi�.
Derken kar�nca gelmi�,
O da peynir kurdunu fazla ufak bulmu�...
Minnac�k kurda �öyle bir bak�nca
Kendini bir dev gibi görmü� kar�nca.
Zeus bakm�� her yarat�k hâlinden memnun,
Hep kendileri güzel, ba�kas� çirkin.
Savm�� hepsini Zeus baba gülerek.
En çok da insano�luna gülmü� olsa gere s.
Bizden ç�lg�n� var m� kendini be�enmede?
Benzerlerimizi va�ak gözüyle süzer,
Kendimize kirpi gözüyle bakar�z.
Kendimize her kusuru ba���lar,
Ba�kas�nda pireyi deve yapar�z.
Hepimizin omuzuna, do�u�tan,
Çi�it gözlü bir heybe asm�� sanki Yaradan.
�nsan�n oldum olas� ta��d��� bu heybenin
Arka gözü kendi kusurlar�m�z içindir,
Ön gözüyse ba�kalar�n�n kusurlar� için.