KURT ÇOBAN OLMUŞ

Bir kurt yeterince pay alamaz olmuş

Çevresindeki koyunlardan;

Bir başka kılığa girmeyi düşünmüş.

Yararlanıp tilkinin postundan.

Çobanlar gibi bir gocuk geçirmiş sırtına.

Uzun bir değnek edinmiş,

Bir de kaval sokmayı unutmamış

Koltuğunun altına,

Toz kondurulmasın diye çobanlığına.

Elinden gelse yazacak külâhının üstüne:

«Adım Şaban, benim sizin çoban» diye.

Böylece kılığı uydurunca

Dayamış ön pençelerini değneğe

Bizim sinsi Şaban, yaklaşmış usulca.

Şaban, asıl Şabansa çimene yatmış

Uyuyormuş derin derin.

Köpeği de uykudaymış, heybesi bile.

Koyunların çoğu da öyle.

Onlar uyuya dursun, bizim hinoğlu hin

Uyumayanları peşine takmak için

Kılığına söz de eklemeğe kalkmış:

«Seslenmeden olmaz» demiş ve işte o zaman

İş sarpa sarmış:

Kıvıramamış çoban gibi konuşmayı
Sesi gümbürdetmiş dereyi tepeyi

Ve foyası çıkmış meydana.

Koyun, köpek, çoban,

Kalır mı o sesi duyup da uyanmayan?

Bu hengâmede ne yapsın zavallı canavar.

Üstelik sırtında gocuk da var

Ne kaçabilmiş seninki,

Ne de savunabilmiş kendini.

Sahtekârlar her zaman
Bir yanlarıyla verirler yakayı ele:
Kurt isen kal kurtluğunla,
En sağlamı budur, bana sorarsan.