Bir süredir, gazeteleri takip etmedim. Hangi gazeteyi elime alsam ruh sağlığımı bozan yı­ğınla haberle karşılaşıyorum. Hangi sayfayı açsam sinirleneceğim bir haber buluyorum. İyi duygularla güne başlamışken gazeteler saye­sinde biraz sinirli, biraz hüzünlü, biraz bıkkın bir havaya bürünmekten kurtaramıyorum ken­dimi. Ben de, yaklaşık beş ay oldu, onlara bak­mamaya karar verdim.

Elle yazmak zaman alıyor ve çok zahmetli. Oy­sa bilgisayarda yazmak hem kolay hem hızlı hem de bilgisayarın silme, kopyalama, yer de­ğiştirme gibi pek çok avantajı var.

Bir toplumun esenliğinde en belirleyici etken, okuryazarlık oranının ötesinde, okuyan yurttaş sayısıdır. İnsanoğlunun en etkili özgürleşme yoludur okumak. Değerini pek azımızın bildiği, elimizin altındaki mutluluk yollarından biridir. Her yüzyılda olduğu gibi bugün de aydınlan­ma yolunda, okumanın yerini tutacak bir seçe­nek daha yoktur.

Çok satmak değer ölçüsü olarak alındı mı he­men bu ölçüyü çürüten örnekler akla gelir. Baskı sayısına göre değerlendirecek olursak, bizim en büyük yazarımız Kerime Nadir olma­sı gerekir. Hıçkırık, Funda gibi romanlarının kır­kıncı baskısına ulaştığı düşünülürse yalnız bu iki romanıyla en çok sattığı bilinen yazarlarımı­zın toplam baskı sayısını aştığı görülür.

Her şehrin, semtin sakini kendi yaşamını kuşa­tan yeri över. Kimileri bu tutumu yadırgar, oysa çok güzel bir duygudur insanın yaşadığı şeh­re, semte âşık olması. Ben İstanbul?u, bir İs­tanbullu olarak överken, başkasının da ?Malat­ya, Malatya yoktur eşin? türküsünü içtenlikle söylemesi çok hoştur. Bir şehrin türküsünü se­vince, o şehre tutku derecesinde bağlanıyo­rum. İstanbul?u övünce, İstanbul Türkçesi de­yince kızanları anlamıyorum.

Her şehrin, semtin sakini kendi yaşamını kuşa­tan yeri över. Kimileri bu tutumu yadırgar, oysa çok güzel bir duygudur insanın yaşadığı şeh­re, semte âşık olması. Ben İstanbul?u, bir İs­tanbullu olarak överken, başkasının da ?Malat­ya, Malatya yoktur eşin? türküsünü içtenlikle söylemesi çok hoştur. Bir şehrin türküsünü se­vince, o şehre tutku derecesinde bağlanıyo­rum. İstanbul?u övünce, İstanbul Türkçesi de­yince kızanları anlamıyorum.

Biz günceli yazar ve güncel üzerinde kafa yo­rarız. Ama güncel üzerinde yazılan yazılarda günceli aşan düşünceler ortaya çıkıyor. Ancak bunlar gazete sayfaları arasında yok oluyor. Bir dönemin aynası ve çerçevesi gazete sayfa­ları arasında yok olmamalı. Bu düşünceden hareketle yazılarımı kitaplaştırmayı düşün­düm.

Gurbet işledikçe şu uzun yıla,
Gözümün yaşında ürperir sıia.
Gönlüm dolaşırken yana yakıla,
Ovada sabahlar, dağda akşamlar.

Eskiden hayatımızın ayrılmaz parçası olan trenler artık yaşamımızdan çıktı. Oysa her in­sanın çocukluğunda trenle ilgili bir hatırası mutlaka vardır. Trenler hepimiz için ayrılığın hüznünü, kavuşmanın sevincini ifade etmez mi? Eskinin konforunu, rahat yolculuğunu sembolize eden trenlerin şimdi hayatımızdan çıkması ne acı!

Omzumda sevda
yükü Yollarda seni aradım
Beste beste, türkü türkü
Tellerde seni aradım

Kara olmadan ak, gece olmadan gündüz, kö­tü olmadan da iyi anlaşılamaz. Müzisyen Antigenides, bir eserini çalacağı zaman, halka ön­ce bıktırasıya kötü şarkılar dinletirmiş. Kendi şarkısını çaldıktan sonra ise halk, onu elleri şi­şene kadar alkışlarmış.

Hiç olmazsa unutmamak isterdim Eski geceler,
sevdiklerimle dolu odalar Yalnız bırakmayın beni hatıralar Az yanımda kal çocukluğum Temiz yürekli uysal çocukluğum Ah, ümit dolu gençliğim İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgim

Âh o kadrini bilmediğim günler
Koklamadan attığım gül demeti
Suyunu sebil ettiğim o çeşme
Eserken yelken açmadığım rüzgâr

Memleket isterim Ne başta dert ne gönülde hasret olsun Kardeş kavgasına bir nihayet olsun
Memleket isterim Ne zengin fakir,ne sen ben farkı olsun
Kış günü herkesin evi barkı olsun

Eli değnek tutar tutmaz Çoban oldu;
Sardılar sırtına bazlamayı On altı yıl güne verdi karnını,
On altı yıl koyun güttü, kavalsız İnsanlardan ağayı tanır,
Adını bilmez sorarsan, Hayvanlardan Karabaş?ı Günü yetti, bıyığı bitti, Okundu künyesi, Gitti, davulsuz zurnasız.

Eleştirmenin bir sanatçı ya da eseri hakkındaki değerlendirmeleri, görüşleri elbette önemlidir. Ancak bu, eleştirmenin bir sanatçı ya da eseriyle ilgili her şeyi söyleyeceği anlamına gelmez. Eleştirinin de bir sınırı olmalıdır. Eleştiri­de neyin söyleneceği, neyin söylenmeyeceği bilinmelidir. Görüşler açıklanırken ifadeler doğru seçilmelidir. Kelime ve cümlelerin vur­gusu doğru saptanmalıdır. Uzmanlık alanı dı­şındaki bir konuda görüşler açıklanmamalıdır. Aksi takdirde böyle bir eleştirinin okur gözünde bir saygınlığı kalmaz.