"Ben bir tek kitap okuyandan korkarım." Buyur­muş bir eski Yunan filozofu. Kim bu bir tek kitap okuyan? Tek düşünceye saplanıp kalan mı? Dünyaya daracık bir delikten bakan mı? Çağının gelişmelerine kapalı duran mı, kendi doğruların­dan başkasına göz açmayan mı? Hepsi de aynı kapıya çıkmaz mı?

Bütün çocukların anne-babalarıyla, öğretmenle­
riyle, arkadaşlarıyla, kardeşleriyle, hatta kendile­
riyle problemleri olur. Bu problemler onların acı
çekmelerine, hayal kırıklığına uğramalarına ve
hayatlarından bezmelerine neden olur. Bu tür
problemlerinin çözümü için yardım alan çocuk­
lar...

Bir şair vardır ki, içinde yaşadığı devrin bütün ruhunu şiirine doldurur ve elinde tuttuğu bu elmas bardağın aynasını çepeçevre vuran çevresinin özel ve gölgeli yüzünü gelecek asırlardan öteye taptaze ve dinç pırıltılar halinde aksettirir. Bu, el­bette, büyük bir şairdir. Fakat bundan daha bü­yük bir şair vardır ki, içinde bulunduğu devri de aşar, zamanın dar cetvellerini kırarak varlığın asıl cevherini bulur. Bu iki türlü şairden birincisi­ne örnek Nedîm, ikincisi ise Yunus Emre'dir.

Mehmet Rauf'un "Eylül"den sonraki en güçlü romanı "Karanfil ve Yasemin" adını taşır. Bu roman yer yer çok ustaca yapılmış ruh ve çevre tahlillerini, insanların iç dünyalarını ke­miren duyguları sergilemesine rağmen hak ettiği üne kavuşamamıştır. Hikâye ve tiyatro dallarında da sayıca hayli kabarık eser mey­dana getirmişse de bunlar, zayıf eserlerdir.

Tabanlarımızın ısınan kum üzerinde bir kızgın kül üstünde yürür gibi yandığını hissediyordum.

Şiirin gücü, insanın değişik duygularını ortaya çıkarır.

"Bir başkasının sorununu kendi sorunuymuş gibi benimseyip yardıma koşabilmek, birlikte ağlayıp birlikte gülmek demektir."

"Tuna boylarında sıra serviler varmış."