“ Çanakkale Cephesinde bir tepeyi bekleyen askerlerin Conkbayırı’na doğru koşarak kaçtıklarını gören Atatürk hemen önlerine çıktı.

—    Niçin kaçıyorsunuz? Dedi.

—    Efendim düşman…

—    Nerede düşman?

—    İşte, diye karşıki tepeyi gösterdiler. Düşmanın avcı hattı o tepeye erişmek üzereydi. Askerlere:

—    Düşmandan kaçılmaz! Diye haykırdı.

—    Cephanemiz kalmadı, dediler.

—    Süngünüz var, dedi. Süngü taktırıp yere yatırdı. Düşman da bunu bir çarpışma hazırlığı sanarak yere yattı, o yüksek tepeye erişemedi.

Süleyman hayvanları çok seviyordu. Her sabah ilk işi ahıra gitmekti. Karagözlü danasını çok seviyordu. Çünkü dedesi Karagözlü’yü ona hediye etmişti. Karagözlü çok sevimliydi. En büyük zevki oyun oynamaktı. Yonca yemek çok hoşuna gidiyordu. Ayaklarında beyaz lekeler vardı. Sırtı ise siyahtı.

    Süleyman bir gece yarısı ahırdan garip sesler duydu. Dedesini ve ninesini uyandırdı. Ahıra girdiklerinde Karagözlü’nün annesinin yerde yattığını, kendisinin de ahırın kapısında durduğunu gördüler. Dedesi hemen veterinere telefon etti. Veteriner Karagözlü’nün annesine iğne yaptı. Kısa süre içinde iyileşti. Süleyman artık çok mutluydu.”