ALTINLARINI YİTİREN CİMRİ

İnsan bir şeyi kullanamadıktan sonra
Sahibi olsa da bir, olmasa da!
Sorarım yemeyip biriktirene,
Parası olmayandan farkı ne?
Diyojen küpünde cimri kadar zengin,
Cimriyse köşkünde onun kadar yoksul.
Hani Ezop anlatır,
Altın saklayan bir adam vardır,
Ondan ibret almalı.
Yemez içmezmiş bu zavallı,
Bir başka hayat beklermiş gibi
Parasını yemek için.
Altın onun değil, o altının kuluymuş.
Gömmüş efendisini toprağa,
Canı ciğeriyle birlikte.
Gece gündüz aklı fikri definede;
Kendi gömdüğüne tapınacak nerdeyse.
Ne yediği yedik, ne içtiği içtik,
Nereye gitse içi darda,
Rahat nefes alamaz olmuş
Altınların mezarını görmedikçe.
O kadar gitmiş gelmiş ki oraya adam.
Bir mezarcı görüp kuşkulanmış.
Kazıp, bulmuş altınları sessizce.
Bizim cimri gelmiş ki bir akşam
Kuş uçmuş, yuvası kalmış sadece.
Başlamış ahlayıp vahlanmaya

Dövünüp yırtınmaya.
Oralardan geçen biri gelip sormuş
Ne var diye.

—                Gitti, altınlarım gitti!

—                Altınların mı? Nerdeydi altınların?

—                Tam şu taşın dibinde.

—                Allah Allah! Savaşta mıyız be adanı,
Ne diye gömersin paranı bu uzaklara?
Odanda dursa olmaz mıydı paran?
Çıkarır harcardın her zaman.

—                Her zaman mı?

—                Allah korusun!

—                Para bu; Harcaması kolay, kazanması kolay mı?

—                Hiç el bile sürmezdim altınlarıma.

— Peki, Allah rızası için, demiş adam;
Hiç dokunmuyordun parana madem,
Al bir taş koy yerine, Sana göre farkı ne?