Bin yıl süren savaşlardan sonra

Kurtlarla koyunlar barışmış sonunda.

 Elbet iki taraf için de buymuş en iyisi:

Kurtlar bir hayli koyun yiyorsalar da

Az mı kurt postu giymiş çobanlar da?

 Koyunlar özgürce otlayamadığı gibi

Kurtlar da özgürce et yiyemiyorlarmış.

Uzatmıyalım, bitmiş savaş gelmiş barış;

Ama rehin istemişler birbirinden:

Kurtlar yavrularını vermişler,

Koyunlar da köpeklerini.

Değiş tokuş gereğince, töresince yapılmış

Elçiler, görevliler eliyle.

 Gel gelelim bir zaman sonra yavru kurtlar

Düpedüz kurt olup kana susamışlar.

Bekleyip sayın çobanların

Sürüden uzaklaştıkları zamanı,

Boğmuşlar yarısını en yağlı kuzuların

Ve sırtlarına geçirip dişlerini Ormanı boylamlar.

Meğer gizliden haberliymiş baba kurtlar:

 Onlar da boğuvermişler bu arada

Güvenlik içinde uyuyan köpekleri.

O kadar çabuk olmuş ki bu iş

Köpeklerin ruhu bile duymamış nerdeyse:

Bir anda hepsi param parça edilmiş,

Kurtulamamış bir teki bile.

Şunu çıkarabiliriz bundan:

Kötülerle savaşa ara verilmemeli.

Barış, aslında iyi şeydir her zaman,

Evet iyidir, ama neye yarar ki

Güvenilir  değilse düşman?