(I)Bir sevdadır Karadeniz.(II)Ağaçlarla dolu, bir huzurdur Karadeniz.(III)Su kanalları atıklarla dolu bir yerdir.(IV)Bir sevgidir Karadeniz.

Bir zamanlar yemyeşil bir köy vardı. Bu köyde yaşlı bir karı koca yaşardı.

Bir gün yaşlı kadın kocasına sürpriz yapmak istedi. Doğru mutfağa girip güzel bir kurabiye hazırladı. Bu kurabiye oldukça büyük ve çocuk şeklindeydi. Üzümden gözleri, pembe şekerden şapkası vardı.

Yaşlı kadın kurabiyeyi tepsiye koydu, sonra da fırında pişirdi.

Yaşlı adam mis gibi kurabiye kokusunu duyunca doğru mutfağa koştu. O sırada kadın fırının kapağını açtı.

Bir de ne görsünler? Kurabiye çocuk canlanıp ayağa kalkmaz mı?

Yaşlı adamla yaşlı kadın durmadan "Dur" diye bağırıyorlardı. Ama kurabiye çocuk koşuyor, çimenlerin üstünde zıplıyordu. Bir yandan da şarkı söylüyordu.

- Ben kurabiye çocuğum. Koşar, oynar, zıplarım. Lay, lay, lay.

Yaşlı karı koca bağıra dursunlar, kurabiye çocuk hiç durmadan saatlerce koştu.

Akşam oldu. Yaşlı kadın ile yaşlı adam olanlara bir türlü akıl erdiremezken kapı iki kere çaldı.

Kurabiye çocuk geri dönmüştü. İkisi de buna çok sevindiler. Kurabiye çocuğu yememeye karar verip "Sen bizim torunumuz ol" dediler.

Hep beraber mutluluk içinde yaşadılar.